który krzyczał mi w samo ucho:<br><br>- Sokole Pióro! Śniadanie! Hop-hop!<br><br>Kazia siedziała na werandzie. Przywitała mnie smutnym uśmiechem.<br><br>O moim nocnym najściu nie było więcej mowy.<br><br>Po południu wyjechałem z Pliut.<br><br>&lt;tit&gt; 56. WUJ BRONISŁAW&lt;/&gt;<br><br>Siedziałem na pokładzie z zamkniętymi oczami, z twarzą zwróconą do słońca. Z nieba sączył się żar i tylko z rzadka powiew wietrzyka przypominał o dalekich przestrzeniach, po których toczył się Dniepr. Koła statku z miarowym warkotem tłukły o wodę. Obok mnie na ławce siedziały dwie kobiety z koszem śliwek. Zakasały spódnice aż po uda i rozkraczyły nogi, żeby im było chłodniej. Raz po raz wkładaly do