eksperymentów najzupełniej oderwanych od nurtów tradycji, która nieustannie karmiła autentycznych nowatorów, jak Delacroix, Cézanne, Bonnard czy Picasso. Specjalnie Cézanne zdaje mi się tutaj kluczem prawdy malarskiej. Chodzi o odkrywanie zawsze nowej pożywki w coraz to innych nurtach sztuki. Zasilają one każdą generację, dając wyzwalającą świadomość wciąż nowej "jedyności" sztuki i zarazem jej ciągłości.<br>Woźniakowski w czujnych, inteligentnych sprawozdaniach z wystaw i wydawnictw artystycznych Zachodu w "Przeglądzie Artystycznym", pisząc o powodzi nowych książek o impresjonistach w Paryżu, pyta: "Czy zdrowy szacunek dla tradycji? Czy ciągłe trawienie spadku po pradziadach jest powodem artystycznej słabości wnuków? Czy też dowodem siły, świadomej swych źródeł?"<br>Odpowiedź