zniszczą ową resztkę zaufania zachowaną dotychczas przez tych, którzy niczego się nie mogą nauczyć. Jest to nieuniknione, gdyż rozpad idei demokratycznej wyraża się nie na sposób abstrakcyjny, ale poprzez ludzi ją reprezentujących. Idee proklamowane z ogniem i rewolucyjnym patosem w 1789 roku, i które, choć w sposób sloganowy, głoszono z żarliwością i obywatelskim patosem w 1848 roku w Niemczech, są dziś niczym innym jak płaszczykiem dla korupcji, pięknego kłamstwa i szybko narastającego brudu"&lt;/&gt; (F. G. Jünger).<br><br> Narodowi rewolucjoniści zapewne powtórzyliby za Saint-Exuperym: &lt;q&gt;"Nienawidzę swojej epoki z całej duszy. Człowiek umiera w niej z pragnienia"&lt;/&gt;. Oni nie chcieli umierać z pragnienia