własnych nogach, jako trzyletni już kandydat na chrześcijanina stawiłem się w gronie bliskiej rodziny (rodzice, rodzice chrzestni, rodzeństwo i krewni) celem dopełnienia sakramentu chrztu w kościele św. Aleksandra, w roku pańskim 1919. Przyczyną tej znajomości była moja niania, która zamiast spacerować ze mną po parku, oddawała się w moim towarzystwie żarliwym, kościelnym modłom. Długotrwałe przebywanie w mroku i chłodzie świątyni może specjalnie nie wychodziło mi na zdrowie, ale też trzeba przyznać, miłosierny Pan Bóg, który w swojej wszechwiedzy zdawał sobie sprawę, że nie z własnej woli tak mu się przedwcześnie narzucam, ustrzegł mnie zarówno do reumatyzmu, jak i nie pozwolił mi