mąż moskiewskiej kursistki, uwiedzionej przez siebie, sobie na wstyd, Róży na wieczyste konanie, kiedy już tam siedział, zgnębiony, przeklęty - Róża uwierzyła Kostkowi Relejewskiemu, Słowackiemu, panu Stanisławowi, Albinowi, tylu, tylu innym. Uwierzyła w swoją twarz, w swoje ciało i ofiarowała siebie z łaski synowi burmistrza Nowego Miasta, mrukliwemu Adamowi. <br>Zrobiła się zarozumiała, nieprzystępna. "Zimna piękność" - mówiono. Matka, biedna lekkomyślna Sophie (oboje z ojcem przywlekli się po dwóch latach za córką, Luiza obiecała złote góry, ojciec wyżebrał translokatę, sprzedał dom, konie - skończyło się na nędznym bycie w drogiej, nieprzychylnej dla rosyjskich oficerów stolicy) - Sophie błagała: <br>- Córko najdroższa, nie gub ty nas, patrz, &lt;orig&gt;papoczka