które oddawał mu w udzielne władanie. Uzbek walczył i rósł w siłę. Był silniejszy nie tylko od najpotężniejszych partyzanckich komendantów, ale także od wszystkich innych dowódców rządowej armii. Zdobył władzę i siłę tak wielką, że zaczęto nazywać go emirem północy. <br>Nadżibullah, gdy mu o tym doniesiono, zaniepokoił się nie na żarty. Potrzebował Dostuma i jego żołnierzy, żeby panować. Bał się jednak, czy rozzuchwalony Uzbek nie zacznie cenić swych usług i wierności tak wysoko, że zważywszy na pustoszejący wciąż skarb państwa i coraz mniejszą szczodrość przyjaciół z Rosji, nie będzie mógł sobie na nie pozwolić. Nadżibullah bał się, że z dobrodzieja i