Ten miesiąc tak szybko przeleciał, ani się obejrzała, jak trzeba było wracać. W przeddzień wyjazdu wybrała się do katedry Notre Dame; kiedy tam weszła, ogarnęło ją niezwykłe wzruszenie. Zupełnie jakby znalazła się w dekoracjach do prozy Wiktora Hugo. Nędzników Zuzanna znała nieomal na pamięć. Była to jej ulubiona książka. Kozeta zaś stała się kimś bardzo Zuzannie bliskim, być może przez zbieżność ich losów. Nawet wtedy, gdy Zuzanna jeszcze nic nie wiedziała o swoim podwójnym życiorysie... Po wyjściu z katedry usiadła na ławeczce nad Sekwaną, patrzyła na wodę, która mieniła się w słońcu jak srebrzysty pancerz. Było bardzo ciepło, wietrzyk delikatnie chłodził