on znacznie tradycyjną wartość wergeldu. Jeżeli jednak <q>"wolny człowiek, broniąc się, zabije innego wolnego człowieka i zostanie udowodnione, że zabił we własnej obronie, wówczas tak płaci za niego zadośćuczynienie, jak to jest zapisane w dawniejszym edykcie, który ustanowił sławnej pamięci król Rotari"</>. W 724 r. Liutprand powrócił do sprawy, aby zasady z czasów Rotariego sprecyzować na piśmie: <q>"Przypominamy, co już wcześniej postanowiliśmy, że kto zabije wolnego człowieka, traci całe swoje mienie. Ale ten, kto zabije broniąc się, płaci zadośćuczynienie według jakości osoby. Teraz zaś postanowiliśmy określić, jak ma być ta jakość oceniana (quomodo sit ipsa qualitas consideranda). Zwyczaj jest mianowicie taki