w których zabrakło już łez, patrzyły na niego, nie widząc. Potem, stopniowo, mężczyzna powrócił myślami do cuchnącego śmiercią pokoju. <br>- Zastrzel mnie - wychrypiał.<br>Iza wolno, zmagając się ze sobą, podeszła bliżej. Jej zaciśnięte na automacie palce zrobiły się ciemnoróżowe.<br>- Szukamy Drzymalskiego - powiedział Kiernacki.<br>- Zabili mi... wszystkich. Hania...<br>- To Drzymalski? - Głos Izy zaskakiwał normalnością. - Był tu? On ich przysłał?<br>- Nie chcę żyć. Zastrzelcie mnie. Proszę.<br>- Panie Wesołowski, jesteśmy tu, by panu pomóc. - Przełożyła automat do lewej ręki i wyjęła telefon.<br>- Co chcesz zrobić? - zapytał cicho Kiernacki.<br>- A jak ci się wydaje?! - Tama na chwilę puściła; chlusnęło zza niej bezsilnym gniewem, buntem przeciw koszmarowi