wiekiem, szli młodzieńcy, kobiety i dzieci.<br>Spartakus cofnął się na wyżyny górskie panujące nad Kampanią i oddzielające ją od prowincji Lukanii i Samnium. Zbroił tu i szkolił swoją szybko rosnącą armię. Trudności piętrzyły się przed nim ogromne. Minęło kilka tygodni od zbiorów jesiennych. Opustoszały winnice i sady, wyczerpywały się skromne zasoby pszenicy - więc zaprowiantowanie tych mas ludzkich nastręczało wielkie kłopoty. Dużo zapasów uległo zniszczeniu w czasie walk, wiele spichlerzy rozrabowała miejscowa uboga ludność i ukryła pszenicę. Zdarzały się więc w armii powstańczej rabunki i grabieże, i choć Spartakus karał z całą surowością winnych, nie mógł całkowicie pohamować tych warcholskich wykroczeń. Szczególnie