Po drugie, bycie członkiem grupy to najwspanialsza nagroda za bycie człowiekiem. Jest taka piękna scena w filmie Petera Weira "Świadek", kiedy to w wiosce Amiszów wszyscy (wszyscy!) bezinteresownie stawiają dom dla jednej z rodzin, zgodni i bliscy sobie jak najukochańsi przyjaciele - dla takich chwil warto wstawać rano z łóżka. <br>Stado zaspokaja większość naszych potrzeb, szczególnie jeśli w dzieciństwie nie zrobiła tego rodzina. Współplemieńcy przytulają, głaszczą i rozdzielają przyjacielskie kuksańce, zaspokajając głód dotyku. Zapewniają godziwą rozrywkę, wstawiając "malucha" wrednego profesora na szczyt uczelnianych schodów. Rozmawiają i radzą lepiej niż najlepszy psychoterapeuta. A kiedy zawali się świat, już współplemieńcy zatroszczą się o jego