do szpitali, które tego dnia miały ostre dyżury. Nigdzie jednak wśród wypadków Kira nie figurowała.<br>Wróciłem do domu pełen niepokoju. Nie rozbierałem się do późnej nocy, pomimo próśb i perswazji Weroniki. Byłem w stanie najwyższego napięcia, kiedy nad ranem rozległ się dzwonek telefonu. Usłyszałem głos Kiry, który brzmiał jak z zaświatów:<br>- Witku, to ja... Jestem w Radomiu. Nie denerwuj się, nic się nie stało... Już wracam... Tak... Będę koło południa... Pa, całuję cię...<br>Zwolniłem się z kliniki i pojechałem po Kirę na dworzec. Kiedy wysiadała z wagonu, uderzyła mnie jej bladość i sińce pod oczami. Uśmiechnęła się do mnie, ale w