potrząsa nią ze złością. - Czy ty nic nie czujesz?<br>- Czuję - mówi Joanna. Strach, że ją zostawi, jest większy niż wstręt. Bierze go do ręki i pozwala nauczyć się nią poruszać. Pozwala nawet włożyć go sobie do ust. Krzysiek jest z niej zadowolony. Joanna jest z siebie dumna. Dopiero gdy on zasypia, wymyka się z namiotu i rzyga wsparta o drzewo. Nienawidzę go - dławi to uczucie, nim zamienia się w myśl, by nie przeszkadzało go kochać. <br><br>Koniec obozu zaskoczył Joannę, nie była gotowa na powrót do domu. Bała się, że wszystko po niej widać, wystarczy jedno spojrzenie Heleny. Joanna czuła je na