myślenia i postępowania. &lt;orig&gt;Antyutopijną&lt;/&gt;, a przede wszystkim jednak antyfaszystowską wymowę miały &lt;name type="tit"&gt;Dwa końce świata&lt;/&gt; (1937) Słonimskiego, gdzie niejaki Hans Redlich (aluzja do Hitlera) zamierza - po zniszczeniu dotychczasowej kultury - sprowadzić świat do stanu pierwotnego, do epoki kamienia łupanego. W okresie powojennym pojawiły się również antyutopie totalitaryzmu, upostaciowanego w poststalinowskim "realnym socjalizmie", zaszyfrowane - jak w &lt;name type="tit"&gt;Bramach raju&lt;/&gt; J. Andrzejewskiego - lub jawne (groteska &lt;name type="tit"&gt;Małej Apokalipsy&lt;/&gt; T. Konwickiego).<br>Elementy utopijne i antyutopijne znajdziemy w wielu utworach spod znaku &lt;name type="tit"&gt;science fiction&lt;/&gt;. Już &lt;name type="tit"&gt;Schron na Placu Zamkowym&lt;/&gt; (1947) A. Ziemięckiego lokalizował akcję w Warszawie w 1980 roku - wielkiej metropolii, pławiącej się w dobrobycie &lt;page nr=60&gt; cywilizacji przemysłowej. Ludzie ery