podniosła oczy z toni rzeki i jakby potrącając słowami<br>jedynie o jakąś zaległą ciszę w sobie, powiedziała:<br> - To nie tak, Piotr, jak myślisz. - I w ogóle zdawała się nie<br>zauważać, że ten kajak nas niesie, jak sam chce. Delikatnie odłożyła<br>moją rękę z powrotem na wiosło, a oczy na powrót zatopiła w toni rzeki.<br>- Nie teraz, to kiedyś może to zrozumiesz - jakby chciała już tylko<br>przynajmniej słowami zasłonić ten skrawek swojej białej piersi,<br>wychylający się z pękniętego kostiumu po zdjęciu mojej ręki.<br> Było coś niedokończonego w tych jej słowach lub tak mi się tylko<br>wówczas wydawało, bo właściwie było wszystko. Zrozumiałem