ani bliższych znajomych nie miała, zaś synowie zajęci byli własnymi sprawami, żonami, dziećmi....<br>Barbara T. w szpitalu właśnie, po raz pierwszy bodaj od tragicznej śmierci męża, tak bardzo dotkliwie odczuła swoją samotność. Tym bardziej, że do leżącej na sąsiednim łóżku kobiety każdego dnia przychodziły tłumy bliższych i dalszych krewnych, szczerze zatroskanych jej stanem zdrowia. Synowie Barbary T. wiedzieli o jej chorobie, ale poza zdawkowymi telefonami i formułkami w rodzaju: &lt;q&gt;"trzymaj się, mamo, jesteśmy z tobą, ale obowiązki na razie nie pozwalają nam przyjechać"&lt;/&gt;, nie doczekała się tego, co chciałaby usłyszeć każda matka w podobnej sytuacji. &lt;q&gt;"Zupełnie ich nie obchodzę. Ważne są