się trochę zmieszali. Zeszli na drogę zrytą przez deszczowe potoki. Po bokach rosły kolczaste krzaki dzikiej róży.<br>- Chciałabym bardzo, żeby ci się udało - powiedziała światowym tonem Wisia.<br>- Zobaczysz, że mi się uda.<br>- Taki jesteś pewny?<br>- Mh. Czegoś szukam od tygodnia. I przekonasz się, że znajdę.<br>- No, już doszliśmy - rzekła Puciałłówna, zatrzymując się o dobre sto metrów przed furtką swego domu. - Bardzo ładnie dziś mówiłeś.<br>- Mogę ciebie codziennie odprowadzać - ofiarował się uskrzydlony nagle Polek.<br>- Pa - szepnęła i pobiegła szybko w stronę domu. Polek usiadł na twardej jak klepisko ścieżce. Usiłował zebrać rozpierzchłe myśli. Machinalnie otworzył książkę trochę drżącymi palcami. Wątła gałązka konwalii