kierować pracą konfidentów i przydzielaniem im zadań. Jedynie kontrwywiad (IVE) zachował nadal prawo do dysponowania własną siatką. Konfidenci aparatu bezpieczeństwa dzielili się na kilka kategorii. A. Ramme np. wśród agentów SD wyróżnia cztery grupy: - funkcjonariusze SD i "honorowi współpracownicy", pełniący funkcje obserwatorów (Beobachter) o prowadzących, kierujących pracą grupy agentów; - mężowie zaufania (V-Leute) i agenci; - donosiciele (Zubringer) oraz informatorzy (Gewährsmänner). Podobny podział stosowany był przez SD na terenie protektoratu. W agenturze gestapowskiej określano agentów nazwami: V-Leute, Gewährsmann, A/Auskunft/Person. Analiza jednak dostępnych akt aparatu bezpieczeństwa III Rzeszy upoważnia do postawienia tezy, że nazwy agentów są sprawą drugorzędną. Istotniejszą niewątpliwie