żadna nie dawała się oddzielić, wszystkie tonęły w jakimś szumie w uszach i łomotaninie dochodzącej gdzieś ze środka ciała. "Serce tak łupie" pomyślała nagle konkretnie i zaciśnięte kurczowo szczęki rozluźniły się na sekundę, jakby gotowe przypuścić na twarz jakiś pobłażliwy półuśmieszek. W tej chwili spostrzegła uchylone drzwi na prawo. Gołe, zawalane w paru miejscach ściany, zlew: "Jak u matki w kuchni" -znowu czytelna myśl, teraz zdejmująca przerażeniem i tęsknotą.<br>Drgnęła. Za biurkiem stał młody oficer gestapo. "Skąd się wziął?... Ale tu gruby dywan.:. Musiał... musiał wejść z tych trzecich drzwi... O Boże!" - Gdzie jest teraz Stanisław Skiernik? - usłyszała cicho wypowiedziane słowa