przywykliśmy w kinie.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;KOTT: Zwróć uwagę, jak Olivier prowadzi akcję. Zaczyna od wielkiej sceny zbiorowej, po tej zbiorowej scenie koronacji mamy cały ciąg metafor. Giermkowie niosą na szkarłatnych poduszkach korony braci królewskich. Korony tych, którzy zginą. I opuszczają je na ziemię. To jest typowa narracja filmowa, ale w jakimś sensie zawarta przecież w tekście Shakespeare'a. Można sobie wyobrazić tę scenę i na proscenium w teatrze; giermkowie przychodzą, korony spadają, ale to jest właściwie efekt filmowy. Teatr może go przejąć z filmu. A potem - jak bardzo filmowy, a zarazem bardzo shakespeare'owski jest cień Ryszarda, nachylający się jak ogromny pająk nad cieniem króla