nie istniał już ani dom, ani nawet ulica jej dzieciństwa.<br>Z każdym dniem kochałem Kirę coraz bardziej i głęboko przeżywałem najdrobniejszy objaw, grożący nawrotem choroby. Niepokoiły mnie jej melancholijne zadumy, a także podejrzliwość, z jaką traktowała potrawy przyrządzane przez Weronikę. Powiedziała mi wkrótce po naszym przyjeździe:<br>- Starzy ludzie są często zawistni w stosunku do młodych. Nigdy nie wiadomo, czego się można po nich spodziewać. Twoja żona miała rację, że nie chciała Weroniki przyjąć do służby. Dzisiejsza zupa była podejrzanie gorzka.<br>W połowie maja niespodziewanie zjawił się u mnie Ligenhorn.<br>Powinienem był zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, ale powstrzymał mnie wrodzony takt