przed dziesięciu laty, podczas Olimpiady. Natychmiast po przyjeździe otaczają nas dzieci. Pozostaną z nami przez następne kilka dni: brudne, ciągle w tych samych ubraniach, powtarzają do znudzenia swój refren: "Kolega, daj <orig>bonbona</>, kolega, daj <orig>mandarin</>". Trudno jeść, kiedy kilkanaście par oczu spogląda ci w talerz. Dzieciaki żebrzą bez żenady, to zawodowcy, którzy na pierwszy rzut oka zorientowali się, że mogą liczyć na miękkie serca. Szkoły nie ma, bo <orig>rozwalili</> ją Serbowie, ojciec nie żyje, albo jest na wojnie, matka nie ma pracy, utrzymuje ich Merhamet. Przedwcześnie dojrzałe ośmio-dziesięciolatki, proponujące przyniesienie wódki czy sprowadzenie prostytutek. Za kilka lat oczywiście marzy im