W rękopisie romansu przechował się nagłówek: Malwina i Ludomir. W wersji drukowanej tytuł – Malwina, czyli Domyślność serca przesuwał akcenty ważności z romansowych dziejów dwojga kochanków na programową pochwałę wewnętrznego instynktu, uwyraźnioną także mottem zaczerpniętym z poematu O imaginacji J. Delille'a. Wydarzenia ukazane w powieści miały przekonywać, że wrażenia zmysłowe zawodzą, nie zawodzi natomiast czucie i wiara. Ta powieść Wirtemberskiej stała się wielką, entuzjastyczną pochwałą „serca", kierującego się stale, na przekór pozornie przekonywającym faktom (całkowite podobieństwo dwu bliźniaków – czułego Ludomira i zalotnego bawidamka – księcia Melsztyńskiego), własną logiką oraz czułą domyślnością. Powieść kończyła się szczęśliwie, na wzór gessnerowski, aczkolwiek