już go nie<br>włożył na głowę. Mnie po skórze przeszły ciarki. Spojrzałem w stronę<br>tego zawodzenia. Po szczycie płotu przesuwała się pochylona głowa<br>matki. Przez chwilę wydało mi się, że nigdy już matka zza tego płotu<br>się nie ukaże, lecz będzie tak po jego szczycie przesuwała swoją<br>pochyloną głowę, szemrząco zawodząc:<br> - O, mój Jezu. Mój Jezu.<br> Nagle pchnęła furtkę i doznałem dziwnego wzruszenia. Miała oczy pełne<br>łez, ale nie płakała, za to mnie chciało się płakać. Poznała widocznie<br>to po mojej minie, bo spojrzała z jakimś bolesnym wyrzutem na mnie: -<br>Nie płacz, moje dziecko. Może jeszcze go znajdziemy. - I rzuciła ostro