żonie, wołając: &lt;page nr=74&gt;<br>- Wyjedziemy stąd zaraz. Zapomnisz o niej! <br>Wyjechali <br>Nikt wszakże nie mógł zapomnieć. Ani Jadwiga roztargnionego wzroku w odpowiedzi na wyznanie "ja bardzo kocham Władysia", ani Róża koliska "swoich ludzi" w blaskach prezbiterium, ani Władyś szelestu sukni matczynej w pustej, ciemnej nawie. <br>Róża często odwiedzała syna. Korespondencja z Władysiem - zawsze jednako żywa - nie wystarczała, odkąd syn założył rodzinę. Nieprzeparta ciekawość - mimo bolesnych rozczarowań sprowadzała matkę ciągle z powrotem w progi tego domu. I Władyś zawsze witał ją jak królową. To, że dokonał wyboru, że przed &lt;orig&gt;kataklicznością&lt;/&gt; Róży schronił się w strefę równych pogód Jadwigi, uważał za wielkie swoje zwycięstwo. Ale