dziękował za zrozumienie jego najlepszych intencji i poparcie. Istvan stał bez uśmiechu, marząc, by jednym pchnięciem kolana wyrzucić go z ambasady w gorący blask dnia.<br>Nie wrócił już do gabinetu, tylko zadzwonił uprzedzając sekretarza, że ma spotkanie na mieście i wychodzi.<br>- Na długo? - zapytał Ferenz.<br>Chciał mu krzyknąć przekornie: na zawsze - ale się opanował i zapewnił, że po godzinie wróci lub uprzedzi telefonem, jeśliby rozmowy się przedłużały.<br>Wsiadając do wozu zerknął na zegarek, nawet dziesięć minut nie minęło od sygnału kucharza, więc to tylko jemu tak się czas dłużył.<br>Kiedy austin zahamował przed furtką, czokidar w oklapłym płóciennym kapeluszu zwarł kolana