A tu pukanie. I już wchodzi ANTEK, dobrze zawiany, ale na palcach, żeby nie zbudzić MATKI pogrążonej w poobiedniej drzemce.<br>ANTEK Dzińdoberek! (całuje wesoło podaną mu rękę i wręcza KLARZE bukiecik konwalii)<br>KLARA Cudowne. (przytula do twarzy) Dziękuję...<br>ANTEK wtulając twarz w bukiecik A jak ślicznie pachną wodą kolońską!<br>KLARA zażenowana i szczęśliwa równocześnie To Yardley... sprzed wojny... Typowa woda angielska... Proszę usiąść. (wkłada kwiatki do flakonika) U pana, jak zwykle, pewnie nowin moc?<br>ANTEK wywieszając na twarzy smutek, wzruszy ramionami Niic... To znaczy, nieprawda, że nic. Namawiają mnie frajery... bo jest nadzieja...<br>KLARA Oh, jakże się cieszę...<br>ANTEK ...jest nadzieja