i staję się doświadczeniem tego ciała, tj. cierpieniem właśnie. Ból fizyczny nie redukuje mnie do mojej fizjologii, lecz przeciwnie - odsłania przede mną jej możliwą obcość, jej niezawisłość nieprzezwyciężoną. W poczuciu rozdwojenia, które w bólu fizycznym powstaje, fenomen obojętności świata jest najdotkliwszy, albowiem dotyczy tego fragmentu świata, z którym zwykłem doświadczać zażyłości najbardziej bezpośredniej. Wszystkie nasze zmagania z nędzą cielesności ludzkiej są próbami przywrócenia tożsamości totalnej każdego z nas z jego ciałem; wszystkie mają znieść zobojętnienie ciała wobec 'mnie' - każdorazowo innego - oswoić je zrazu 'ze mną' w przyjacielskim zaufaniu, a w końcu zapewnić poczucie koincydencji doskonałej. Wygasanie bólu jest doświadczeniem powrotu do