nie jest już nawet mężczyzną, co najwyżej stanowi dość nietypowy neurologiczny okaz, który dyskretnie oceniają jego dawni znajomi podczas nieudanych prób wskrzeszania uroczystości imieninowych. <br>Już po obiedzie stawał się niewyraźny; przede wszystkim z jego twarzy znikały niepokój i podejrzliwość, przysypiał w różnych miejscach i różnych, nieraz karkołomnych, pozycjach. Zmęczenie ojca zbiegało się w czasie z okresem naszej największej aktywności. O tej porze okupowaliśmy bowiem wszystkie pokoje. W salonie niepodzielnie królowała matka, zarzuciwszy podłogę i tapczan kłębkami wełny i fragmentami aplikacji, wypuszczała w południową ciszę stada rozwrzeszczanych reklam i niekończących się seriali. Na werandzie Julia szlifowała swój głęboki, matowy mezzosopran, a ja