Bianchon&lt;/&gt; o &lt;name type="person"&gt;Comtesse de Merret&lt;/&gt;. Słucham? Nie. Raczej widzę. I tam mały &lt;foreign lang="fr"&gt;cabinet de toilette&lt;/&gt; w sypialni &lt;name type="person"&gt;Mme de Merret&lt;/&gt; miał cztery stopy głębokości. Przymykam oczy i widzę ją opartą o kominek. Słyszała, jak wchodził. On - ten drugi - schował się tam. &lt;name type="person"&gt;Comte de Merret&lt;/&gt; zdejmuje ze ściany krucyfiks. "Przysięgam" - szepcą zbielałe wargi. "Głośniej... i powtórz: Przysięgam przed Bogiem, że nie ma tam nikogo". A potem wznoszący się wolno, cegła za cegłą, mur. Giną za nim drzwi małego &lt;foreign lang="fr"&gt;cabinet&lt;/&gt;.<br>To wszystko wydaje się prawdziwe, jeszcze żyje, było wczoraj. Nigdy dobrze nie wiem, czy zapach pokoi, słowa ludzi i widoki przypominają mi &lt;name type="person"&gt;Balzaca