ich początki sięgają drugiej połowy XIX w.), pojawił się kierunek trzeci, który starał się łączyć dwa poprzednie, nazywany &#132;szkołą geofizyczną&#148;. Badacze tej szkoły (podobnie jak geograficznej) zbierają obserwacje w terenie i na ich podstawie budują uogólnienia matematyczne, opierając się na prawach fizyki.<br> W najnowszej literaturze glacjologicznej obserwuje się zbieżność wspomnianych kierunków. Geografowie i geolodzy coraz częściej korzystają z teoretycznych założeń fizycznych oraz przedstawiają wyniki swych dociekań w formie wzorów empirycznych. Fizycy, mając do dyspozycji coraz doskonalsze komputery, tworzą znacznie bardziej złożone modele, stosując zależności nieliniowe i uwzględniając sprzężenia zwrotne. Zbliżają się tym samym do rzeczywistości. Naturalnym pomostem staje się