wynajęci twórcy pisali piosenki, które następnie rada repertuarowa przydzielała konkretnym wykonawcom. Jeśli artysta nie sprawdzał się w wyznaczonej roli, przekazywano utwór komu innemu. Podobną fabrykę stworzył Phil Spector. Tu jednak liczyła się nie decyzja rady, ale bezwzględna wola szefa. Gdy wykonanie Chapel Of Love przez Darlene Love wydało mu się zbytnio trącić rhythm and bluesem, zrezygnował i przekazał piosenkę zespołowi dziewczęcemu Dixie Cups. Nagranie szybko zdobyło wielkie grono wielbicieli. Wykonawcy pracujący dla Spectora nie mieli szans na wyrażenie siebie, byli narzędziami. "Gwiazdą był dźwięk, artysta - elementem drugorzędnym" - wspomina Sonny Bono, który sam jest świetnym przykładem tej tezy: pracował zasadniczo jako promotor