tym idzie hierarchii i autorytetu, choćby miał to być autorytet awanturnicy i ladacznicy, która umie wydostać się z opresji zgotowanej przez zinstytucjonalizowane gatunki mowy. Argumenty przeciwko myśleniu hierarchicznemu w literaturze są w istocie "ponowoczesne". Godzą bowiem w całą tradycję modernizmu (nowoczesności), w której za wartościowe uznane zostają jedynie teksty, które zdolne są różnić się. Pisanie rozumiane jest jako dążenie do wytworzenia różnicy między własnym tekstem a innymi tekstami, już to tekstami poprzedników, już to swoich współczesnych. Zanik takiego wartościowania - widoczny najwyraźniej w przewrotnej, bo niepoważnej ale zarazem swoiście awangardowej odmianie młodej literatury, jaką jest znany głównie z art-zinów "banalizm" - prowadzi