żyje pamięć nie walk wewnętrznych, lecz zdrad" - pisał, uzasadniając swą myśl następująco: "nie było takiego bohaterstwa, nie było takiej cnoty, którymi [nie umiałaby] się posłużyć któraś z ościennych kancelarii i bodaj cień podejrzenia rzucić, bodaj kroplę trucizny wpuścić w tkankę wewnętrznych polskich dziejów".<br> Nie sądzę, ażeby lęk przed byciem okrzykniętym zdrajcą czy anty-Polakiem trzeba było tłumaczyć aż tak odległym dziedzictwem czy łączyć go (jak czynią inni) z romantycznymi wizerunkami idealnej, wiernej sobie, świętej wspólnoty. Zwłaszcza mówienie o związkach literatury stanu wojennego z poezją wieszczów wydaje się intelektualnym nadużyciem. Albowiem to właśnie poezja i dramaty romantyków uczyły otwarcie mówić nie o