choć rękojeści w rzeczy samej nie zdążyłem zauważyć.<br>Wuj, zamiast odpowiedzieć, pocisnął dzwonek, a gdy nadbiegł służący, zwrócił się do niego:<br>- Niech Franciszek poprosi tu panią Urszulę, a potem spakuje rzeczy pana Zdzisława, który, okazuje się, otrzymał nagłe wezwanie do Londynu.<br>Kiedy Franciszek wyszedł, Wuj, ledwo nad sobą panując, syknął zduszonym głosem:<br>- Te sonety go zgubiły. Niech to, smarkaczu, będzie dla ciebie nauczką życiową!&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div year="1959" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;Paluszek&lt;/&gt;<br>I<br>Towarzystwo powracające do Ministerstwa Handlu w mroźny poranek po dobrze przepitym sylwestrze nie było wcale zgnębione myślą, że oto święta się skończyły na dobre i zaczyna się żmudna rutyna biurowa. Powód był jasny: gaże i