obawiając się, czy nam wystarczy pieniędzy, kupiłyśmy podarki tylko dla grubej Lotty, dla Tiny, dla Mariki Kupries (która miała twarz jak indyk), dla garbatej Justy od kur i dla "naszej kulawej Justy", która śpiewała nam piosenkę o Ludmile, która była podobno bardzo nieodpowiednia, czego my zresztą nie zrozumieliśmy, ale mama zdzieliła ją za to parę razy po twarzy, dla mojej Marie Badt i dla Tiny od Maryjki Homann i poszłyśmy dalej, żegnane wieloma niskimi ukłonami przez pana Wohla, do "Kirsteina"/5/ , do najjaśniejszego punktu w Pasłęku, miejsca, w którym miały się ziścić nasze pasłęckie oczekiwania, ponieważ według naszych wyobrażeń, Kirstein miał