biesiadno-stadionowy refren "Bo wszyscy Polacy to jedna rodzina...". Każdy z tych utworów stał się pretekstem do etiudy taneczno-wokalnej, aranżowanej widowiskowo, z ledwie hamowanym rewiowym rozmachem i wigorem. Przerywnikami lirycznymi były dialogi Racheli z Poetą, tkliwie recytowane przy akompaniamencie melodyjek tak wzruszających, że Janusza Stokłosę musiało przy komponowaniu &lt;orig&gt;zasłodzić&lt;/&gt; ze szczętem.<br><br>Józefowicz, bez miłosierdzia szatkując dramat, próbował portretować obyczajowość &lt;orig&gt;discopolaków&lt;/&gt;, spsiałych miastowych albo jurnych &lt;orig&gt;wsioków &lt;/&gt; obnażających przy muzyce i wódce swoje płytkie dusze. Udało mu się to lepiej, niż można było przewidywać - dzięki nie tyle może wnikliwości interpretacyjnej, co umiejętności podpatrywania życia. Stworzył parę celnych obrazków publicystyczno-kabaretowych (niekiedy przejmujących: wejście