księżyc. I tu Hubert zaczął zdradzać lekki niepokój, który wszelako przechodził niepostrzeżenie w szarym mroku wieczoru. <br> Było zupełnie cicho, a brzegiem uliczki rosnące matiole, rezedy, nikocjany pachniały z mocą, w tęsknocie za dniem gorącym, w rozkoszy świeżej nocy.<br>Od wody szedł lekki powiew. <br>- Jakże jest prześlicznie na świecie - powiedziała matka ze wzruszeniem i ścisnęła rękę Gabi. <br> - Czy chce mama zobaczyć, ile dziś ususzono moreli? Zabrakło skrzynek - zdławionym głosem wyrzekł Hubert. - Kazałem stolarzowi...<br>- Mój chłopcze, nie zawracaj mi głowy swoją suszarnią - przerwała matka - taki pachnący wieczór! <br>W tej chwili rozległ się tętent śpiesznych kroków i z głębi sadu wypadł przerażony stróż, bez kapelusza