jednym ciągu heksagonalnym, przechodziliśmy przez Bramy.<br>Naga skała smagana wichrami.<br>Ciasne wnętrze betonowego bunkra.<br>Pusta ulica w pogrążonym we śnie Berlinie początku dwudziestego wieku; noc kryształowo czysta.<br>Ciemność.<br>- Moment - mruknął Santana. Po krótkim echu jego głosu poznałem, iż znaleźliśmy się w zamkniętym pomieszczeniu.<br>Zapłonęło światło: lampa naftowa. Santana uniósł ją ze stolika stanowiącego jedyne wyposażenie tej sali. Marmurowa podłoga. Boazeria. Żadnych okien. W przeciwległej ścianie szerokie drzwi. Stolik umieszczono w środku heksagonu - jak zorientowałem się po układzie białych linii progów Bram. Ominąłem je starannie, podążając ku drzwiom za Santaną i Llamethem. Czarny miał na sobie przewiewną lnianą koszulę i nieco staromodne