że ty też cierpisz.<br><br>Zyta jest bardziej pogrążona we własnych myślach:<br><br>Dla mnie to może być pozytywne, że człowiek nie wie, że zadaje cierpienie.<br><br>Agnieszka do Witka:<br><br>- Smutno mi, lubię cię.<br><br> Blanka:<br><br>- Czuję się winna, że przedstawiłam męża jako potwora.<br><br>Agnieszka:<br><br>Byłam taka zakompleksiona w kontaktach z chłopakiem... Pierwsza rzucałam, żeby ta osoba nie rzuciła mnie i żebym nie zaczęła cierpieć... bo miałam wrażenie, że jestem zła (płacze). Nie chciałam przyjmować ani dawać. Mówię to po to, żeby cię ostrzec, bo sama wiele przecierpiałam przez takie zachowanie.<br><br>Interweniuje Krzysztof:<br><br>- Co czujesz?<br><br>Agnieszka:<br><br>Złość, wstręt do siebie. Jestem złośliwa i zgryźliwa w stosunku