Zakłada ona, że czynnikiem limitującym reakcję Fentona jest dostępność jonów żelazawych (czy innych jonów metali), natomiast nadtlenek wodoru jako związek stosunkowo niereaktywny, a bez większych problemów przenikający przez błony, może przemieszczać się na znaczne odległości i reagować z jonem Fe2 (lub jonem innego metalu) w tym miejscu, w którym jon żelazawy jest związany. Powstający rodnik wodorotlenowy reaguje z pierwszą grupą, którą napotka. Niekoniecznie do miejsca tego musi mieć dostęp dodawany zmiatacz rodnika wodorotlenowego (rys. 1.5.3). Jeżeli jony metali związane są z pewnymi<br>&lt;gap&gt;<br>specyficznymi miejscami cząsteczek, uszkodzenie może być w znacznym stopniu specyficzne. Zatem brak spodziewanych efektów zmiataczy rodnika wodorotlenowego