tak ostro, podenerwowany był.<br>Olaf począł bronić Klimka:<br>- Moi drodzy, swoją drogą dużo słuszności było w tym - smarkaczowskim może nieco - wybuchu. Wasza nonszalancja jest rzeczywiście czasem przykra. Zachowujecie się tak, jakbyście osiągnęli już swą klasę. Stańcie się lepiej dobrymi pisarzami niźli materiałem na geniuszów, jakim teraz być chcecie.<br>Występ Klimka zepsuł humory. Dziadzia wstał i począł się żegnać. Lucjan i Zygmunt też wychodzą. Do widzenia, do jutra, pani Mario. Dziadzia przy drzwiach przeprosił na chwilę Lucjana i coś tam poczęli szeptać z Zygmuntem. &lt;page nr=67&gt; Lucjan stał wpatrzony w posadzkę, kiedy niezwykle kształtne łydki nóg kobiecych mignęły mu przed oczyma. Uniósł głowę. Panna