czasu do czasu, coraz bardziej <br>płaczliwym głosem: <br><br>- Adela! Zapal lampę, Adela! <br><br>Adela nie odpowiadała. <br><br>Nagle w sionce rozległy się czyjeś kroki i jednocześnie <br>jakiś nie znany Adeli męski, głęboki głos: <br><br>- Jakże Wojciech mógł mi nie powiedzieć?! Przecież <br>gdybym nie spotkał tego beczącego chłopaka i nie <br>dowiedział się, to kobieta mogłaby zginąć! Jakżeż <br>to tak można?! <br><br>I głos dziadka: <br><br>- Gdzieżbym ja śmiał, panie doktorze! <br><br>Adela podniosła się i zapaliła lampę. <br><br>Światło jej padło wprost na wysokiego pana, w szarym <br>angielskim palcie, z podłużną, niklową kasetką <br>w ręku. <br><br>Adela widywała go nieraz i poznała natychmiast: był <br>to ojciec Krysi. <br><br> CZĘŚĆ SZÓSTA<br><br>&lt;tit&gt;CZESKI KRYSZTAŁ