końca moich dni; także umierając" (&lt;name type="tit"&gt;Dziennik&lt;/&gt;, 1957). I określi z nim razem cel literatury: "...by mógł dojść do głosu nasz najprostszy, najzwyklejszy odruch moralny" (&lt;name type="tit"&gt;Rozmowy z Dominikiem de Roux&lt;/&gt;).<br>Jak najbardziej rygorystyczna etyka obowiązuje prawdziwego ateistę, bo jego bliźni nie otrzyma żadnej pośmiertnej kompensaty i w swoim krótkim pobycie na ziemi zdany jest na łaskę i niełaskę innych ludzi. Nic, żadne najwznioślejsze hasła, żadna prawda, żaden odległy cel nie mogą usprawiedliwić dręczenia poszczególnego człowieka.<br>Prawdziwych ateistów jest jednak tak mało, że muszą być po temu powody. I są, a oto one. Historia pozbawiona gwarancji postępu, Natura nie mająca w sobie nic