zimowego zmierzchu okolic Placu Wareckiego, z owego ostatniego ćwierćwiecza ubiegłego wieku, jawi się moim oczom niewyraźna postać kobieca, pochylona pod brzemieniem twardych zmagań z losem, u boku ledwie zarysowanej sylwetki męża, którego tak dzielnie wspierała. Ongiś dziedziczka na rozległych krasnołuckich włościach, teraz - na obórce i stadku krów, ostatnim relikcie jej ziemiańskiego pochodzenia, tak już anachronicznym w śródmieściu "prywislanskiej" stolicy. I tylko oczy patrzą wyraźne z tej na wpół zatartej twarzy, spod gęstwy posiwiałych włosów: wielkie, szaro-niebieskie oczy w ciemnej oprawie rzęs i mocno zarysowanych brwi. Te oczy widzę dokładnie, bo takie same dała mojemu ojcu. Jestem ostatnim człowiekiem, który wie