szybę, by spróbować od zewnątrz lub ewentualnie zawołać tragarza. Chłodne powietrze orzeźwiająco przecina twarz. Z zewnątrz klamka jest równie krnąbrna. Tragarzy nie widać, ale pod gankiem stoi zawiadowca stacji z dziecinnym semaforem w ręku. Staram się zwrócić jego uwagę, lecz on odwraca się i daje znak maszyniście. Ruszamy. Oblewa mnie zimny pot, chwytam za worek i z wielkim trudem podciągam go na wysokość otwartego okna. Mój wagon jest jednym z ostatnich. Właśnie wybiega na peron otyła Bawarka, a ja resztką sił wypycham worek za okno. Pada ciężko i pęka, zawartość rozsypuje się pod nogi kobieciny, która wystraszona zaczyna się cofać. Krzyczę