mnie, jako postać małego formatu moralnego. Obdarzony przez ojca pierwszym w życiu zegarkiem (kieszonkowym, bo zegarki na rękę były wtedy rzadkością), natychmiast upuściłem go na podłogę, co jest zresztą zgodne z regułą postępowania dziecka z zegarkiem. Ale choć upadł z niedużej przecież wysokości, przestał chodzić, co już kwalifikuje się jako złośliwość przedmiotu martwego, o ile można uznać za taki chodzący zegarek. Nie było to wielkie przestępstwo, a jednak byłem czynem swym przerażony. Ze strachu też przed jakąś nie do przewidzenia przeze mnie karą, a może właśnie w przewidywaniu powtórki z paska do ostrzenia brzytwy, postanowiłem ukryć mój występek i zwierzyłem się