wciągną w głąb czoło atakujących, niech silniejsze manipuły uderzą po bokach i odetną atakujących od reszty powstańców. Kurierzy pobiegli z rozkazami.<br>Spartakus bez wytchnienia parł naprzód. Widział z daleka Krassusa i nienawiść czerwonym płomieniem przesłoniła mu oczy. Dopaść nareszcie do tego łotra, zanurzyć po rękojeść miecz w jego plugawej, żądnej złota i krwi piersi! W jego osobie zabić Rzym!<br>Klin niebezpiecznie wydłużył się. Spartakus rozpalony nienawiścią i walką nie zaniepokoił się tym. Tylko dosięgnięcie Krassusa może przechylić szalę walki. Losy jej się ważą, zdając się przechylać na stronę powstańców - a więc naprzód, przyspieszyć zwycięstwo. Niestrudzona jego dłoń siała wokoło śmierć i