które ich rozgromiły. Zapewne w 1944 roku zadano Niemcom nieporównanie większe straty, ale i tak militarnie oba powstania nie miały znaczenia. Samotność bojowników getta zaczynała się od słynnej karuzeli kręconej w wielka-nocnym wesołym miasteczku tuż za murem. I powstańcy warszawscy pomocy się nie doczekali. To prawda, byli szczęśliwsi o złudzenie, nadzieję, ale też naprawdę sporo za to zapłacili i samą klęską, i poważniejszymi problemami. Mogło wówczas dojść do sytuacji takiej, kiedy wyglądało na to, że spełni się proroctwo Borowskiego o "złomie żelaznym" i "głuchym, drwiącym śmiechu pokoleń". <br>Zresztą te porównania własnej sytuacji z sytuacją innych; chociaż przeciwko temuż samemu wrogowi