Jeden z wujków, Otek, był mi szczególnie bliski - może z uwagi na swoją przeszłość. Z przypadkowej łapanki na ulicy trafił do Oświęcimia, gdzie udało mu się przeżyć i doczekać wyzwolenia obozu. Jego najbliższy przyjaciel w dniu, gdy przyszli Rosjanie, rzucił się jak zwierzę na jedzenie i po kilku puszkach tuszonki zmarł tego samego dnia na skręt kiszek. Otek wrócił do Krakowa chudy jak szczapa i jadał zupełnie symbolicznie. Z biegiem lat jednak coraz więcej pił i ciotka co parę dni musiała podejmować nocne kursy taksówkowe, żeby wyciągać go z knajpy, zanim trafi do Izby Wytrzeźwień. Przeważnie był to "Feniks", w którym